"Βασίλη, κουράγιο" άρθρο του Γιάννη Παπαδημητρίου

Είμαι ο Γιάννης Παπαδημητρίου, ο δημοσιογράφος από την Καθημερινή και το protagon.gr, που τον είχες διώξει άρον-άρον από το πολιτικό σου γραφείο. Τότε, η δικαιολογία που προφασίστηκες ήταν ότι οι ερωτήσεις μου δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Αρνήθηκες να ασχοληθείς με τα ποταπά ερωτήματά μου. Εσύ, ένας δήμαρχος περιωπής, που ισχυριζόσουν ότι άλλαξες τη Θεσσαλονίκη, δεν καταδεχόσουν να απαντήσεις. Ούτε για τον ορθολογισμό, την εταιρεία που είχε εγκαταστήσει το διπλογραφικό σύστημα στο Δήμο, ούτε για τη γνωριμία σου με τον Παναγιώτη Σαξώνη, ούτε για τον τρόπο που διαχειριζόσουν το δημόσιο χρήμα. Η σιωπή σου, αν και ήταν αλαζονική, έζεχνε από ενοχή. Μάλιστα, όχι μόνο δεν μου είχες απαντήσει, αλλά έβαλες δικούς σου ανθρώπους να μας βομβαρδίζουν με σχόλια, υβριστικά και μη, φωνάζοντας για την αθωότητά σου.
Να με συγχωρείς για τον ενικό, μη θεωρήσεις ότι δεν σε σέβομαι ή ότι δεν σε θαυμάζω. Απλώς, τρία χρόνια τώρα που ασχολούμαι με την υπόθεσή σου, νιώθω μια ιδιαίτερη οικειότητα. Θυμάμαι, στην τελευταία σου συνέντευξη ως δήμαρχος, στο καινούριο δημαρχιακό μέγαρο - ναι, δικό σου έργο - τη νοσταλγία να χορεύει στα μάτια σου. Ήξερες ότι η κυριαρχία σου τελειώνει. Τότε, είχα λυπηθεί.



Έβλεπα τον καβαφικό άντρα να ξεδιπλώνεται μπροστά μου. Αγέρωχο, μα φοβισμένο για το τέλος. Θυμάμαι να κάθομαι απέναντί σου στο γραφείο, να φοράς την κλασική καρφίτσα και τα λουστρίνια και να με αντιμετωπίζεις με ευγενική αδιαφορία, θεωρώντας ότι είμαι μια κουφάλα από αυτές που χρειάζονταν σφράγισμα. Όπως σφράγιζες τα ανομήματά σου, που ποτέ δεν παραδέχτηκες. Μα, τι λέω, τι να παραδεχτείς;

Θυμάμαι, νεοφερμένος πέρσι στη Θεσσαλονίκη, είχα πάρει σβάρνα τους τοπικούς δημοσιογράφους να μου δώσουν στοιχεία για σένα. «Εγώ δεν έχω κάνει κανένα λάθος. Δεν μετανιώνω για τίποτα», είχες πει σε συνάδελφο από την εφημερίδα «Μακεδονία», όταν τόλμησε να σε ρωτήσει τι λάθη έχεις κάνει στην πριγκιπική σου δωδεκαετία. Θυμάμαι και τους ανθρώπους μέσα στη δημόσια υπηρεσία που προσπαθούσα να τους προσεγγίσω για να βγάλω καμιά χρήσιμη πληροφορία. Μιλούσαν εύκολα, μιλούσαν με μίσος για τον ατσαλάκωτο δήμαρχο, παραληρούσαν. Κρατούσα μικρό καλάθι, δεν πίστευα στ' αυτιά μου. Κακοήθεια σκέφτηκα, ίσως να σε ζήλευαν. Μιλούσαν οι περισσότεροι, ήθελαν όμως να κρατήσουν την ανωνυμία τους. Κάποιοι, έπιναν κι αυτοί καφέ από τις 150 καφετιέρες που είχατε παραγγείλει μέσα σε ένα χρόνο. Ωστόσο, οι πιο πολλοί φοβόντουσαν. Φοβόντουσαν μήπως το σύστημα «Παπαγεωργόπουλου» τους απολύσει, μήπως λειτουργήσει εκδικητικά.

Έμαθα για την ισόβια κάθειρξη οδηγώντας. Δυστυχώς, οι δικαστές δεν τυφλώθηκαν από τη λάμψη των μεταλλίων σου, δεν σου αναγνώρισαν πρότερο έντιμο βίο. Από το πρωί, οι ρουφιάνοι σου είναι κρυμμένοι, έχουν λουφάξει. Δεν απειλούν, τρέχουν να φτιάξουν βαλίτσες για Βουλγαρία. Όπου να’ ναι, η έρευνα θα φτάσει και στην πόρτα τους. Αντίθετα, οι εχθροί σου - απορώ πού ήταν όλοι αυτοί τόσα χρόνια - πανηγυρίζουν, με παίρνουν τηλέφωνο να μου δώσουν συγχαρητήρια για κείνα τα άρθρα. Βασίλη, ξέρω, όλοι θα πέσουν να σου πιουν το αίμα. Γίνεσαι θυσία για να εξευμενιστεί η λαϊκή οργή, τα αόρατα κέντρα εξουσίας επιδιώκουν την πολιτική σου εξόντωση.

Ψαλιδοχέρη, μη βιαστείς να με κρίνεις. Δεν χαίρομαι που μπήκες φυλακή, το γράμμα μου δεν έχει ίχνος κακίας. Σε καταλαβαίνω. Δεν σε ενοχλούν οι χειροπέδες, που έσπευσες να καλύψεις με την καπαρντίνα. Σε ενοχλεί που βγήκες από την πίσω πόρτα. Ποιος, εσύ, που αν η είσοδος δεν είχε κόκκινο χαλί, αρνιόσουν να περάσεις το κατώφλι. Βασίλη, τώρα που είσαι στα Διαβατά, τα κανάλια έχουν γεμίσει με φανατικούς υποστηρικτές του έργου σου και ορκισμένους αντιπάλους. Εσύ, δεν ξέρω πώς θα γεμίζεις εφεξής τον χρόνο σου. Κι αυτό είναι που με φοβίζει πάνω από όλα. Το Δεκέμβρη του 2011, σου είχα γράψει πως όταν είσαι κουρασμένος, δεν έχεις κουράγιο να πληρώσεις παλιά χρέη. Τώρα, σου γράφω να προσέχεις.

Όχι, δεν γελιέμαι. Εσύ δεν είσαι άνθρωπος που θα αυτοκτονήσει από τύψεις για όσα έκανε. Αλλά σε έχω ικανό να αυτοκτονήσεις γι' αυτά που έχασες. Βασίλη, κουράγιο.


πηγή: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.proswpa&id=22438

"Τα ισόβια του κ. Παπαγεωργόπουλου" άρθρο του Αντώνη Καρακούση

Η ποινή βαριά και η έκπληξη μεγάλη, ακόμη και για τους θαμώνες των Δικαστηρίων.

Πολλοί έσπευσαν να τη χαρακτηρίσουν υπερβολική.

Ωστόσο είναι σύμφωνη με το νόμο περί καταχραστών του Δημοσίου.

Προβλέπονται τα ισόβια στην περίπτωση αποδεδειγμένης κατάχρησης και μάλιστα κατ' εξακολούθηση.

Η μόνη περίπτωση επιβολής χαμηλότερης ποινής απαιτούσε αναγνώριση ελαφρυντικών και ειδικότερα αυτό του προτέρου έντιμου βίου.

Με τη διαφορά ότι το ελαφρυντικό του προτέρου έντιμου βίου αναγνωρίζεται όταν το αδίκημα διαπράτεται άπαξ.

Στην περίπτωση του κ. Παπαγεωργόπουλου το αδίκημα ήταν επαναλαμβανόμενο επί μια δεκαετία.

Μια ζωή ολόκληρη ο πρώην Δήμαρχος και η παρέα του υπεξαιρούσαν χρήματα από τα ταμεία του Δήμου.

Η κλοπή ήταν διαρκείας και συστηματικά οργανωμένη.

Συνολικά αφαιρέθηκαν 54 ολόκληρα εκατ. ευρώ, ανεξαρτήτως αν το Δικαστήριο, από αστοχίες της ανάκρισης, δίκασε μόνο για τα 18 εκατ. ευρώ.

Και απεδείχθη βεβαίως ότι ο ταμίας τα έπαιρνε και τα απέδιδε στους υπόλοιπους παρακρατώντας το 10% για ίδιες ανάγκες.

Φάνηκε επίσης ότι από τα κλοπιμαία, πέραν των προσωπικών παρακρατήσεων, χρηματοδοτούνταν ο συνδυασμός του Δημάρχου.

Όλες οι ανάγκες, προεκλογικές ή μη, καλύπτονταν από τις κλοπές.

Κάθε χρόνο μάλιστα άλλαζαν το λογιστικό σύστημα του Δήμου για να καλύπτονται τα ίχνη.

Χρειάσθηκε η εμμονή των εισαγγελικών αρχών προκειμένου να διεξαχθεί τακτικός οικονομικός έλεγχος για να αποκαλυφθεί πλήρως το σκάνδαλο.

Η παρέα λοιπόν έβαζε κανονικά χέρι στο Ταμείο του Δήμου επί μια δεκαετία.

Πως λοιπόν να αναγνωρισθούν ελαφρυντικά προτέρου έντιμου βίου;  Δεν υπήρξαν δυστυχώς.

Και έτσι επιβλήθηκε η εσχάτη των ποινών.

Ας το έχουν υπ' όψιν όσοι σκέπτονται να βάλουν το χέρι στο βάζο με το μέλι... 

 

πηγή:  http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=500472